توان افزایی اجتماعی، فرایندی است تدریجی، مبتنی بر مشارکت، که طی آن، شهروندان یک عرصه شهری، که می تواند محله یا بلوکی از محله باشد، از دسترسی بیشتری به منابع مختلف، اعم از دانش، قدرت و ثروت بهره مند می شوند و می توانند در فرایندی شراکتی همراه با دست اندرکاران کلیدی مدیریت شهری به تصمیم سازی و تصمیم گیری در باره فضای شهری شان و مسائل مختلفی نظیر مسئله های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و... بپردازند، با این نگاه که کیفیت زندگی شان بهبود یابد. این همان فرایند افزایش اختیار نسبت به محیط زندگی است. طبیعی است در این فرایند، گفت و شنود مهم ترین بخش است. روابط اجتماعی تغییر می کند و به تدریج کسانی که ممکن است صدایی نداشته باشند، به تمرین گفت و گو بپردازند. زنان، کودکان، سالمندان، افراد کم توان، جوانان، علاقه مندان و گروه های اجتماعی مختلف مشارکت می کنند. افراد خود را باور می کنند و از حق خود بر شهر بهره مند می شوند.
توان افزایی اجتماعی یعنی تسهیل شکل گیری گروه های اجتماعی در یک فضای شهری و افزایش توان آنان برای تسهیل مشارکت شهروندان محله در مسئله یابی و حل آن و افزایش ظرفیت برای تفکر گروهی در ابعاد مختلف.
این رویکرد می تواند توسط شهرسازان ما به کار گرفته شود با این توضیح که مردم بخش لاینفک شهری هستند که در حال تغییر است و آنان حق دارند در باره شهر خود نظر دهند، مشارکت و سهم  داشته باشند.