امروز فرصتی شد که با یک فرد خیر صحبت کنم و تازه متوجه شدم که فعالیتهای ساخت‌وساز خیریها کمک پایداری به مردم محلی نمی کند یا اگر هم کمکی باشد، ممکن است موقتی باشد، اگر بدون نیازسنجی پیشرفته باشد و بویژه بدون همراهی و مشارکت مردم محلی ساخته شده باشد، اصولا حکم غریبه ای دارد که ممکن است خوش استقبال باشد؛ساختمان غریبه ای  که ممکن است مدتی مفید باشد، اما روزی از چشمشان بیفتد.

این نکته مهمی است و امیدوارم روزی مورد توجه افراد مسئول در خیریه ها‌ و نیز میان افراد خیر و نیز کارشناسان دولتی قرار گیرد.

الان فکر می کنم که چقدر مفید خواهد بود که انجمن های خیریه با رویکرد اجتماع محور آشنا شوند. آشنایی کارشناسان یا مسئولان انجمنهای خیریه با این رویکرد کمک می کند که در ارائه خدمات یا تأمین مایحتاج بتوانند محلی ها را درگیر کنند، و در این صورت، گروه گیرنده خدمات، دیگر فقط گروه هدف نیستند، بلکه، اگر توان بیش‌تری را به اشتراک بگذارند، خود می توانند در تصمیم سازی مشارکت کنند یا حتی از اینکه فقط هدف واقع شوند، فعال می شوند. به نظرم این پسندیده تر است. 

دقت کنید: داشته محوری محلی می تواند جهت گیری قویتر و پایدارتری به فعالیتهای خیریه ای دهد. البته درک این موضوع می تواند دشوار باشد، چون انجمن خیریه یا فرد خیر از “کمکرسانی” (بویژه ساخت و ساز) لذت می برد یا حس خوبی را تجربه می کند، در حالی که آنکه دریافت می کند، ممکن است مدتی خوشحال باشد اما اگر دریافت کننده خود در کمک رسانی مشارکت کند، آنگاه  او هم آن حس خوب را به عنوان‌ “دهنده” خواهد داشت‌ و هم به عنوان “گیرنده” خوشحال می شود. اما همه ماجرا این نیست. ورود فرد محلی به این فرآیند باعث می شود که حس تعلق نسبت به این فعالیت خیریه ای ایجاد شود و به پایداری این فعالیت یا حفاظت از همان بنا کمک کند. علاوه ب راین، محلی ها می توانند کمک کنند که مسیر بهتری برای کمک رسانی تعریف شود. 

می دانم که برخی از خیریه ها به این رویکرد مجهز هستند. ای کاش همه خیریه ها متوجه این رویکرد شوند.